Adım Adım Aşk
    bir gizemdi bakışların
    soru işaretleri yüklenmiş
    kırılmış köprünün ayağı
    yol kapanmış belki
    iyot kokusu takıldı
    soru işareti çengeline
    düştü suya
    bir rüzgar öpüşü
    bir dalga teninde

    kanatlandı sözcüklerim
    deniz feneri ışığı ayaklandı
    kıpırdadı süt limanlığı
    dinginliğimin,ağırdan
    elin eridi elimde
    uyuştum soluk alışlarında
    gözlerinde şiirsellik
   mutlu gemiler yanaştı limana
   anlamlı imgeler aktı
   dudaklarının kıvrımından bana

   kahve gözlerin kısıldı
   bir köz düştü bahtiyarlığıma
   pembelere büründü ağaçlar 
   köpük köpüktü
   bir hırka,bir çatal çaldı beni
   art arda vuruldum
   çoğaldın tümcelerimde

    sarmalandım an be an
   hırsızlar çaldı uykularımı
   ben yıldızları sayarken
   en parlağı sendin 
  kayboldum sende 
  yok oldum
  tükendim
  şafakla
  yavaş
  ya
  va
  ş
. 

Dokunamam ki...!

boz bulanık bir hayat, kar altında
avuçlarıma demir ayazı düşüren

intiharlar kuşanıyorum
belki bir kaçış, soyunarak sürgüne
gitmek ömrümün arka sokaklarına
bu bendeki göçebe ıssızlığı kimliksiz adreslerde

yazgıdır o küçük dünyama
yalnızlığı ölümsüz kılan, yarası saklı düşlerim
ördü ömrümün ağlarını acıyla
yaralarım demlendi kül rengi mahzenlerde

yitik mutluluklar diyarında
anılarımı, iklimsiz mevsimlere
tutkularımı, gölgelerin kanadına
sesimi, gecenin alaca karanlığına gömdüm

döküldü gözlerimden
her biri çiy tanesi umutlarım
şimdi üşüyorlar bir yerlerde
zemheridir bedenim

dokunamam ki...

yazdım adımı kumlara
dalgaları bekliyorum

gitmelere çeyrek var
haydi...

Ben Sana Mecburum

ben sana mecburum bilemezsin
adını mıh gibi aklımda tutuyorum
büyüdükçe büyüyor gözlerin
ben sana mecburum bilemezsin
içimi seninle ısıtıyorum

ağaçlar sonbahara hazırlanıyor
bu şehir o eski istanbul mudur?
karanlıkta bulutlar parçalanıyor
sokak lambaları birden yanıyor
kaldırımlarda yağmur kokusu
ben sana mecburum sen yoksun

sevmek kimi zaman rezilce korkuludur 



Aşk Çıkmaz Sokakta Kirlenir

Yazıldığı can kurutur
“vermek aşkı yaratır” düsturu
Gönül gözüne bağlanan mendil
solgun ve sefil
bekler saygıyla inanılmaz kusuru
Kalbinin rüzgarı doldurur
açık denizde hoyrat yelkenleri
kendisi kıyıda oturur

Kaldıkça yeniden filizlenir esaret
O çok özlenen aşka has suret
bahçede gül ölürken görülür
Sadakatin çelik kutsallığı
kendi çöplüğüne gömülür
Kölenin bilenmiş antik bıçağı
ilk düştüğü yerde açar kozunu
kanar güz ömrün yaralı boynu

Ekmek teknesine taşır korkusunu
bedeni tarla sayılan kadının ufku
Teslim kapısını açar resmi kurum
açılan o aralıktan girer içeri
dipsiz kuyuya atılan şiir
Toprağın sırtında büyür uçurum
esirdir esir şehirde ahali
Aşk çıkmaz sokakta kirlenir

Cümle insanlığı özgür kılarak
çocuk sevincine kavuşabilir 
Özgür kadın ruhunu bularak
saf bereketle emzirebilir
o dem olduğunda ancak
aşkın tarihi
insanlığın tarihi olacak